جهت مشاهده کلیپ اینجا کلیک کنید.
اهمیت بیماری
یکی از خسارتزا ترین بیماری های گوجه فرنگی است و نسبت به لکه برگی باکتریایی، پتانسیل بیشتری برای از بین بردن گیاه دارد. این بیماری نیز می تواند به سرعت گسترش یابد و زمانی که پاتوژن وارد گلخانه یا زمین شد، ریشه کن کردن آن مشکل است.
علائم بیماری:
همه بخش های هوایی گوجه فرنگی در تمام سنین حساس به بیماری می باشند.
گیاهچه:
گیاهچه های آلوده ممکن است تا بعد از انتقال علائم نشان ندهند، بیشتر آلودگی گیاهچه ها در اثر آلودگی بذر رخ میدهد. ابتدا نواحی قهوه ای مایل به سیاه در حاشیه برگ ها ایجاد میشود. گیاهان ممکن است کوتاه یا پژمرده شوند. در بسیاری از موارد گیاهچه های آلوده ممکن است از بین بروند.
گیاهان بالغ:
اولین علامت در گیاهان بالغ پژمردگی است، اگرچه پژمردگی میتواند توسط عوامل دیگری نیز ایجاد شود (عوامل فیزیولوژیک یا بیماری ها). سپس ساقه های آلوده شکاف برمیدارند و شانکرهای بازی ایجاد می شود که نام بیماری از این گرفته شده است. هنگام برش طولی، سیستم آوندی ساقه های بیمار دچار تغییر رنگ قهوه ای مایل به قرمز می شود. مرکز (مغز) ساقه ممکن است تغییر رنگ دهد و حفره حفره شود.
برگ ها:
با پیشرفت بیماری، قهوه ای شدن حاشیه ای یا نکروز در برگ های مسن تر ظاهر میشود که گاهی الگوی V شکل روی بافت آلوده دیده می شود.
نکروز حاشیه ای زمانی اتفاق می افتد که پاتوژن روی سطح برگ است. گاهی به دلیل نداشتن حاشیه زرد ممکن است با تنش خشکی اشتباه گرفته شود. پیچ خوردگی برگ ها و پژمرده شدن با پیشرفت بیماری رخ میدهد زیرا باکتری رگبرگ ها را مسدود می کند.
بافت های قهوه ای برگ ممکن است حاشیه زرد داشته باشد و برگ های آسیب دیده به سمت بالا لوله شوند. آلودگی برگ های ثانویه توسط باکتری هایی که با قطرات آب پخش می شوند به صورت لکه های گرد و کمی برجسته (تاول مانند) با مراکز قهوه ای و حاشیه مات نمایان می شوند.
میوه ها:
علائم اولیه به صورت لکه های برآمده با حاشیه سفید است. این لکه ها که به اندازه یک چهارم اینچ می رسد باعث کاهش کیفیت میوه می شود. هنگامی که باکتری به بافت گوشتی میوه می رسد باعث رنگ زرد یا قهوه ای داخل میوه می شود.
توسعه بیماری:
پاتوژن از طریق بذر یا گیاهچه های آلوده وارد مزرعه میشود. ممکن است در سطوح پایین در گیاهان بدون علائم باشد و در شرای آب و هوایی مطلوب به سرعت تکثیر یابد. پاتوژن از طریق روزنه های برگی و زخم های کوچک وارد گیاه شده و گیاهان به طور سیستمیک آلوده می شوند. باکتری توسط قطرات آب یا فعالیت های انسان در مزرعه پخش می شود. دمای بالا ( 23- 32 درجه سانتی گراد) با رطوبت نسبی بالا مطلوب توسعه بیماری است. باکتری تا 3 سال می تواندروی بقایای گیاهی زنده بماند. تا 7 ماه می تواند روی تجهیزات باقی بماند.
مدیریت بیماری:
پس از مشاهده علائم، مدیریت شانکر باکتریایی ممکن است مشکل باشد.بهترین کار برنامه مدیریت پیشگیری می باشد و درمان مشکل است چون باکتری در گیاه سیستمیک می شود. از بذور و گیاهچه های عاری از پاتوژن جهت کشت استفاده کنید، از انتقال گیاهچه های دارای علائم خودداری کنید، عدم کشت بذر گرفته شده از گیاهان بیمار، تولید بذر سالم، تناوب زراعی :حداقل 3 سال از کشت گوجه فرنگی و گیاهان خانواده سولاناسه جلوگیری شود.
در گلخانه:
گیاهان دارای علائم را به سرعت حذف کنید، پس از دست زدن به گیاهان آلوده دستها را بشورید، حذف بقایای آلوده گیاهی و تمیز کردن ابزارها و وسایل با محلول ضدعفونی کننده.
در مزرعه:
حذف گیاهان بیمار، ضدعفونی وسایل کار، آبیاری صبح زود انجام شود تا مدت زمان خیس بودن برگ کوتاهتر شود، آبیاری به صورت قطره ای باشد، زمانی که شاخ و برگ خیس است از کار کردن در مزرعه و حرکت بین ردیف ها خودداری کنید زیرا باکتری می تواند به راحتی پخش شود، از بین بردن بقایای گیاهی پس از برداشت و مبارزه شیمیایی.
منابع:
http://plantpathology.ca.uky.edu/files/ppfs-vg-06.pdf
https://blogs.cornell.edu/livegpath/gallery/tomato/bacterial-canker-of-tomato
تهیه شده توسط واحد فنی شرکت نهاده گستر گوهر ثمر
